W wielu krajach leczenie pijawkami było i jest na równi z tzw. medycyną nowoczesną. Przoduje tu Rosja, gdzie pijawki są używane tak często, jak tabletki, w Niemczech z kolei, zarejestrowanych jest ponad 760 gabinetów hirudoterapii, Polska ma ich nie mniejszą liczbę.

​

Nazwa hirudoterapia pochodzi od łacińskiej nazwy hirudo (pijawka). Substancje wydzielnicze gruczołów ślinowych pijawki lekarskiej, zwane potocznie hirudozwiązkami zostały określone międzynarodową nazwą SGS (Salivary Glands Secretion). Stało się tak dlatego, że związki gruczołów ślinowych pijawek nie tylko pochodzą z gatunku Hirudo, ale także innych pijawek lekarskich niebędących hirudo. Wciąż odkrywane są nowe związki gruczołów ślinowych. Aktualnie stwierdzonych jest ich około 115, ale sklasyfikowanych tylko połowę. Wraz z ich odkryciami, pijawki powracały po 100-letniej przerwie do medycyny. Poznanie hirudozwiązków i sposobu ich działania otwiera potężne możliwości terapeutyczne.​

​

Ważniejsze substancje śliny pijawek:

• Związki przeciwbólowe- jako związki chemiczne nie zostały rozpoznane, znieczulają miejsca ugryzienia pijawki.

• Substancje rozszerzające naczynia krwionośne (enzym hialuronidaza) – jeden z ważniejszych antykoagulantów, zwiększa rozprzestrzenianie się związków u żywiciela.

• Hirudyna – enzym proteolityczny hamujący układ krzepnięcia krwi Bdeliny – w układzie krzepnięcia wykazują przeciwstawne działanie w stosunku do hirudyny Egliny – substancje silnie hamujące stany zapalne w traumatologii  i chirurgii.

• Substancje antybiotyczne z endosymbiotycznej bakterii zabijające różne patogeny lub osłabiające ich działanie.